Polazak, Tumare – Stog u 8.00 časova.
Obilježavanje 10. septembra, 28 godine egzodusa stanovnika ozrensko-vozućkog područja 1995. godine. Obilježava se i 16. po redu marš. Maršutom, i to po položajima prnjavorske brigade: Tumare- Brijesnica Gornja – Kvrga – Malčići – Borovci- Lozna – Kamenica – Stog. 22 km. Nastavite sa čitanjem
Jedinice 1.prnjavorske lake pješadijske brigade, prvi put odlaze na Ozren, odnosno Vozuću krajem 1992. godine, zbog izuzetno teške situacije na Ozrenskom ratištu, kako bi pomogli u stabilizaciji linije i spriječili masovno iseljavanje stanovništva sa Ozrena i Vozuće.
Naređenjem pretpostavljene k-de OG Doboj, 70 dobrovoljaca iz 1. i 3. bataljona i vojna policija s komandantom Vladom Živkovićem odlaze na južni dio Ozrena, Vozućko ratište, 19.12.1992. godine.
Po naređenju komandanta brigade, komandant 3.pb sa (drugom) 2.pč 3.pb upućuje se u južni dio Vozuće, opština Zavidovići na uspostavljanju linije odbrane na pravcu Kamenićka premet (Ljeskovac (1017m) – Gradac i jedna pješadijska četa 1.pb sa komandantom brigade i zamjenikom komandanta 1.pb vodnikom Tubak, zauzima položaje na vijencu Stolići – Gradac preko r. Krivaje zapadno od Vozuće.
Do 5.1.1993. godine izvlači se 2.pč sa Ljeskovca i ulazi u sastav 3.pb u rejonu odbrane s. Gojakovac, kod Doboja.
Stolići
Dana 18.3.1993. izvlači se 3.pb iz zone odbrane 1.lpbr u Brčkom i upućuje na smjenu dijelova 1.pb u rejon s. Stog u Vozuću, opština Zavidovići, gdje organizuje odbranu na liniji Visić- Stolići – Gradac prema s. Mahoje-Zuber. Privremeno kao podrška 3. bataljonu na Ozrenu ostaje dio voda MB 82 mm 1. bataljona. po naređenju komandanta brigade. [1]
3.pb ostaje osam mjeseci u odbrani dodijeljenog rejona odbrane, a dijelom snaga 2.pješadijske čete 3.pb učestvuje sa 2. ozrenskom lakom pješadijskom brigadom u napadu i zauzimanju objekta Krš istočno od Vozuće, prema Ribnici i 26.10.1993. po naređenju komande TG Ozren 3.pb se izvlači iz rejona Vozuće[2] i ulazi u sastav brigade u Prnjavoru.
Prnjavorski 3.pb zamjenjuje Knjinska pješadijska četa u rejonu Visić- Stolići – Gradac- s.Stog,
U 1994. godini dolazi do zamjene sa 1.mtb 27.mtb 1.KK Derventa (Motajićki -Pepin bataljon), jedan mtb iz 43.mtbr Prijedor, a u junu 1994. godine položaje prezuma 2.pb 1.srbačke lpb, koja će kasnije kompletno preuzeti odbrane zapadnih dijelova Vozuće do pada Vozuće 1995. godine. Nastavite sa čitanjem
Visić
Grupa Soko
Oko 6 časova 1. juna 1994. godine 120. laka brigada GŠ tzv. ARBiH “Crni labudovi” u sadejstvu sa 318. i 320 brigadom 3. korpusa tzv. ARBiH napadaju 1. bataljon – Matijički 27. mtbr Derventa 1.KK VRS, težište napada ide na četu iz Smrtića, pod komandom Vojina – Mačka Živanića.
Negde na pola puta Podvolujak – Mašinski vis. U samom napadu zauzeta su tri naša rova. Iako zvanični podaci kažu da su tri živa borca bila zarobljena. Posle godina istraživanja sa velikom sigurnošću mogu da kažem da su minimalno 4 borca živa zarobljena, a za ostale borce je upitno kako su poginuli.
u čijem sastavu kao ojačanje upotrebljen odred TO opštine u sastavu 2.partbrTO bila je 121. brigada ZNG, Nova Gradiška
121. brigada ZNG
Odluka k-danta Odreda
Novogradiška brigada službeno je ustrojena 1. listopada 1991. godine, a njezina 1. bojna svoj ratni put je počela kao dobrovoljačka postrojba Zbora narodne garde 28. lipnja pod zapovjedništvom Željka Žgele koja je prije toga bila 3. bojna 108. brodske brigade. Od zarobljenog oružja u Novoj Gradiški osniva se još jedna bojna koja će postati 2. bojna 121. brigade. Nastavite sa čitanjem
Na osnovu naređenja komandanta brigade, strp.pov.broj 01-186/93 od 16.3.1993. godine, izvršiti kompletiranje jedinica, dio 1. bataljona koji se nalaze na Ozrenu premješta se u bataljonu i odlazi na Ozren (Vozuća). Privremeno kao podrška 3. bataljonu na Ozrenu ostaje dio voda MB 82 mm 1. bataljona. po naređenju komandanta brigade
3.pb 3.pč
Dana 18.3.1993. izvlači se 3.pb iz zone odbrane 1.lpbr u Brčkom i upućuje na smjenu dijelova 1.pb u rejon s. Stog u Vozuću, opština Zavidovići, gdje organizuje odbranu na liniji Visić- Stolići – Gradac prema s. Mahoje-Zuber .[1]
položaji 3.lpb
U jednom izviđačkom prepadu , a po obavještenju jednog uplašenog borca iz 1.pč da je pala linija rovova, da su borci povukli na padine Stalica i Visića prema Krivaji, u vrijeme smjene boraca na položaju, preduzete su aktivinosti komandira četa i članova komanade i zauzeti su napušteni rovovi na Stoliću.
3.pb-1.pč položaji Visić
Za osam mjeseci držanja linije odbrane na vijencu Stolići bataljon je imao jednog ranjenog pripadnika i dva poginula, jedan iz nehata na liniji odbrane, a drugi kod dolaska kući na odmor.
Vozuća
borci 3.pb 1.lpbr na Solićima
Dijelom snaga 2.pješadijske čete 3.pb sa komandirom čete zastavnik Glligorića, učestvuje sa 2. ozrenskom lakom pješadijskom brigadom u napadu i zauzimanju objekta Krš prema Ribnici.
I 26.10.1993. godine po naređenju komande TG Ozren 3.pb se izvlači iz rejona Vozuće[2] i ulazi u sastav brigade u Prnjavoru.
.[3] Južna granica Republike Srpske NESALOMIVA VOZUĆA
Prije dva mjeseca pojačani su jedinicom iz Prnjavora pod komandom majora Vlade Živkovića. Dolazak Krajišnika dao je novi impuls prekaljenim, ali izmorenim borcima, koji, praktično bez zamjene, svakodnevno drže položaje. (Krajiški vojnik, februar 1993. str.25)
Srpsku opštinu Zavidovići su 22.maja posjetili predstavnici najviših vojnih i civilnih vlasti naše Republike. Nakon veoma konstruktivne diskusije jednodušna je ocjena da je moral u ovdašnjim jedinicama na zavidnom nivou i da njenim pripadnicima, odnosno borcima treba odati priznanje za sve dosadašnje uspjehe i nadčovječanske napore na južnim bedemima naše Otadžbine. Svi izneseni zahtJevi iz Vozuće će biti -pod hitno rješavani na najvišim nivoima, na Palama. Vozuća je postala sinonim borbe srpskog naroda u Republici Srpskoj.
Predstavnici Republike Srpske: Branko Simić, potpredsjednik Narodne skupštine, Radoslav Brđanin, ministar za ,urbanizam i građevinarstvo, Boro BOSIĆ, ministar za energetiku i razvoj, general Dušan Кovačević, ministar odbrane, general Bogdan Subotić, savjetnik Dr Radovana Кaradžića za vojna pitanja, pukovnik Tolimir, oficir za bezbjednost Glavnog štaba vojske Republike Srpske, Jovin Tintor, član Izvršnog odbora SDS RS, dr Aleksa Milojević, direktor Direkcije za razvoj i reprivatizaciju u RS, te vojni komandanti general Manojlo Milovanović, zamjenik Кomandanta Glavnog Štaba vojske RS, general Кelečević, načelnik Štaba 1.krajiškog korpusa, pukovnik Skenderija, načelnik Štaba OG- Doboj, Milivoje Simić, oficir za vezu,
kapetan Srđan Tomić, komandant bataljona prnjavorske brigade i drugi vojni komandaiti iz OG Doboj i područja Ozrena te narodni poslanici: Mladenko Vasiljević, predsjedvik poslaničke grupe Regije Doboj i Miladin Nedić predstavnici ozrenskih opština. Vidi vozućica-4
Borce prnjavorske jedinice pod komandom kapetana Srđana Tomića, koji se nalaze na braniku odbrane Vozuće, odnosno zavidovićkom ratištu. povodom najvećeg srpskog praznika — Vaskrsa. na prvoj vatrenoj liniji posjetila je i prigodne darove uručila tročlana delegacija Кoda srpskih sestara Prnjavor: Nada Vejinović, Brankica Pezer i Milena Slijepčević. Ovom prilikom u posjetu su došli i borci, veterani zaduženi za bezbjednost grada Prnjavora: Risto Preradović i Čedo Stanić.
— Кolo srpskih sestara i narod prnjavorske opštine su sa vama, Došli smo vam u posjetu na najveći srpski praznik da bi vam bar malo približili vanu domove. Hristos Vaskrs i neka vas Bog čuva! — naglasila je pored ostalog Nada VEJINOVIĆ, predsjednica Кola srpskih sestara Prnjavor.
U ime Srpske opštine Zavidovićli na ovoj posjeti najsrdačnije se zahvalio Cvijetin BOŽIĆ, predsjednik Izvršnog odbora, uz naglasak na dobroj saradnji i zahvalnosti Кrajišnicima na zajedničkoj borbi za slobodu i odbranu granica Republike Srpske.
Кomandant kapetan Srđan Tomić, u ime svojih boraca toplo se zahvalio na istinski obradovanoj posjeti. Pritom, komandant je iskoristio priliku da goste upozna i sa nekim detaljima iz života svojih boraca na Zavido.ratištu.
— Izražavam zadovoljstvo zbog izuzetne saradnje, posebno sa vozučkim bataljonom pod komandom poručnika Vitomira Pejanovića i njegovog zamjenika, Mlađe, Ističem i sve plodniju saradnju sa ovdašnjom civilnom vlasti, koja nam je, recimo, pored ostalog omogućila i korištenje komfornog autobusa, ja lično kao i moji borci, posebno smo bili ovih dana obradovani posjetom naših prvih borbenih linija od strane Stojka Blagojevića, predsjednika SO-e. I Cvijetina Božića, predsjednika IO Srpske opštine Zavidovići.
Na one lijepe riječi, koje dovoljno svjedoče o saradnji i odnosima Кrajišnika i vozućkih boraca i naroda, istom mjerom uzvratio je i Stojan Blagojević, predsjednik Srpske opštine Zavidovići, On je izrazio duboko zadovoljstvo i zahvalnost Кrajišnicima što su rame uz rame, zajedno sa borcima, stali na grudobran srpstva i odbrane i onog dijela Otadžbine uz naglasak da zaista imponuju, prilikom obilaska uočeni, organizacije i moral boraca, komandanta Srđana Tomić.
N. ĐURIĆ. Vidi 1993-V
1993. maj
Članovi kola Nada Veinović, Milena Slijepčević i Brankica Pezer uručili su prigodne poklone povodom Vaskrsa. Ispred Trećeg bataljona, na pokolonima se zahvalio komandant kap Tomić Srđan, ističući veliki značaj akcije, jer ovakve i slične posjete daju borcima poseban moral da istraju u ovoj časnoj borbi za slobodu i opstanak Srpskog naroda. A i sami borci shvataju, i kada nisu među svojim najbližim, kod svojih kuća , da ima neko i u tim trenucima ko misli o njima. ( Iz Našeg zavičaja Prnjavor, maj 1993. godine)
juni 1993. Vozuća
10.juni 1993. broj 6
U Vozućoj su onih dana ponovo boravili vrlo dragi gosti -predstavnici opšitine čiji sinovi, zajedno rame uz rame sa borcima Vozuće, na najisturennjem ratištu južne granice Republike Srpske, ispisuje svijetle stranice nove srpske istorije.
Riječ je o delegaciji na čelu si Nemanjom Vasićem, predsjednikom Srpske opštine Prnjavor i majorom Vladom Živkovićem, komandantom Prnjavorske brigade. Mladi i vrli čelni čovjek prnjavorske opštine Nemanja Vasić, je drugi put među Vozućanima, a u izjavi za ”Vozućicu” ističe:
– Razovarali smo sa političkim rukovodstvom srpske opštine Zavidovići o mogućoj privrednoj, te humanitarnoj i svakoj drugoj saradnji. Cijeneći izuzetan značaj ovog područja u RS i njenom vojnom vrhu, spremni smo na svesrdnu pomoć, koju ćemo i lično inicirati i na najvišim nivoima RS. Dijelim ubjeđenje da će niša saradnja, na zajedničkom putu i interesu, dobiti još veći zamah, na opšte zadovoljstvo.
Major, Vlado Živković, mladi ali već prekaljeni vojskovođa, za naš list je naglasio da s obzirom na činjenicu da prnjavorska opština nije opterećena neposrednim ratnim dejstvima, a imajući u vidu vrlo dobro pozadinsko snabdijevanje , naša braća Кrajinšici imaju i svojevrsnu obavezu – da pomognu braći u Vozućoj.
-Više je valjanih razloga za to – ističe prvi čovjek Prnjavorske brngade. A, između ostalog, svakako i izuzetnst hrabrih i požrtvovanih požrtvovani boraca Vozuće, te gostoprimstvo ovdašnjeg naroda , kako se samo poželjeti može. Naravno jedan od osnovnih motiva je odbrana slobode i stvaranje Otdžbine, po želji i potrebi srpskog naroda. Stoga su nakon brojnih ratišta širom Кrajine i drugih dijelova Republike Srpske, prnjavorski borci spremno došli u Vozuću, i na ovaj branik RS.
Po majoru Živkoviću, kako kaže, Vozuću treba doživjeti, u nju treba doći i vidjeti te divne i požrtvovane ljude. „Posebno vrijedan pažnje podatak je” ističe komandant Prnjavorske brigade „da otkako smo došli ni jedan naš borac nije pobjegagao sa vozućkog ratišta, a čujem da se sklapaju prnjavorsko-vozućki brakovi „. –
Sve ovo govori da će i ubuduće borci Prnjavora i Vozuće ovo područje i vojnički držati – zajedno! -naglasio je na kraju major Živković.
Ispred naroda i boraca Vozuće, drage i cijenjene goste primili su predstavnici Srpske opštine Zavidovići i vojnog vrha jedinica na ovdašnjem ratištu.Vidi vozućica-2
.[1] prema zapovjesti komandanta 4.ozrenske lpbr u Vozućoj.
Na Vozućko ratište 11.1.1993. godine odlazi kompletan 1. bataljon, gdje posjeda liniju odbrane iznad Stoga, Vozuća a na vijencu Stolići, dok 2. pb i 3. pb i dalje u zoni odbrane na Dobojskom ratištu, širi rejon Stanovi – Gojakovac. Prema evidenciji, brigada u ovo vrijeme broji 1.150 boraca.
video, 1993.
Krajem januara 1993. godine od komande 1. KK stiže novo naređenje – LPBR upućuje se na kraći odmor, a već 3.2.1993. godine brigada kreće na Brčansko ratište bez 1. bataljona, koji je na Vozućoj, Zavidovići. Zadatak brigade je operacija „Struja“.
Kasarna
Na Brčansko ratište odlazi 591 borac, gdje u sadejstvu 1. i 2. posavske brigade kao i 16. kmtbr treba da obezbijedi struju za Krajinu.
Brigada, zajedno sa komandom, smještena je u kasarnu Brčko. Pripadali smo IBK-u od koga od 4.2.1993. godine dobijamo zapovijest za napad. Prnjavorska brigada sa pridodatim jedinicama za podršku, prelazi u napad pokreta sa linije tt.115 – tt.143 – Potočari. Opštim pravcem Potočari-Omerbegovača sa zadatkom – izbiti u rejon Vranjevače gdje se treba obezbijediti sa jugozapada iz pravca Boća, sa glavnim snagama ovladati s.Omerbregovača, stvoriti uslove za produžetak napada pracem s.Donja Brka-s.Palanka-s.Donji Zovik. Lijevo napada 2. semberska brigada, desno 1. posavska, a sjeverozapadno 16. kmt brigada. Nastavite sa čitanjem
Stanovi
Brigada dobija novi zadatak i 14.12.1992. godine posjeda položaje u zoni odbrane na Dobojskom ratištu: Bandera – Smajine vode- Blaževića brdo – Pašići- Jevadžije- Ćemani -Gojakovac.
Komanda brigade smještana je u selu Donja Grabovica. 3.lpb u rejonu Cerovice.
U z/o brigade nema značajnijih borbenih dejstava, zona odbrane dobro je organizovana, vrše se povremena izviđanja prednjeg kraja protivnika, uz sadejstvo brigadnih izviđača, a neprijatelj povremeno dejstvuje na položaje. Vrši se privođenje boraca koji su samovoljno napustili jedinice i popunjava se linija odbrane brigade. 13.12. 1992 godine u PKM bataljona dolaze nove zimske uniforme za borce. Borci Dobojske brigade napustili liniju, koju sada pokriva 1.lpb.
video, Prnjavor, novembar 1993.
U Prnjavoru 18.12.1992. godine održana je osnivačka skupština Udruženja boraca 1991- 92. godine, za predsjednika izabran k1k Ratko Desić, ranjeni k-dant 3.lpb, prisutni su i delegati iz naše brigade.
Usljedili su vjerski praznici i pokloni i posjete iz KSS i privrednika sa područja opštine Prnjavor.
U očekivanju da bi sa zapada na Vozući mogle napasti zavidovićke muslimanske formacije, nadležna komanda VRS polovinom juna na oslabljenu odbrambenu liniju u rejon Svinjašnice raspoređuje Vučijačku brigadu iz Podnovlja, jedinicu velikog ratnog iskustva sa posavskog ratišta, na čelu sa kapetanom Vladetom Živkovićem. U toj zoni odgovornosti Vučijačka brigada će ostati tačno godinu dana. Str.91[1]
Zbog intenziviranja neprijateljskih dejstava, ali i osipanja branilaca (pogibije, ranjavanja, dezertiranja) komanda Prvog Кrajiškog korpusa je te i narednih godina, po potrebi, u dolinu Кrivaje upućivala svježe snage: Srbačku brigadu iz Srpca, dio 43. motorizovane brigade iz Prijedora, dio 27. brigade iz Dervente- Motajički bataljon, dio Laktaške brigade, Radnički bataljon iz Doboja, Izviđačke jedinice korpusne policije, Peti odred specijalne brigade pod komandom Palestine, Deveti bataljon vojne policije, Ozrensku gardu…Str.100
Operacija združenih snaga Trećeg korpusa takođe šifrovana kao „Brana 94“ počela je 1. 6.1994. godine iz pravca Zavidovića i sa kraćim prekidima trajala do novembra 1994. godine. Operativna grupa „Bosna“, na čelu pukovnik Refik Lendo, sa oko 5. 000 vojnika iz tri brdske brigade (318.
zavidovićka pod komandom majora Jasmina Šarića, 320. zavidovićka pod komandom majora Fuada Zilkića, i 309. kakanjska pod komandom majora Ibrahima Hukića, koje su standardno držale liniju na tom sektoru. One su pojačane udarnim formacijama iz Trećeg korpusa: 7. muslimanska brigada pod komandom pukovnika Šerifa Patkovića, Odred „El mudžahid“,
specijalna jedinica „Delte“, diverzantska jedinica „Asim Čamdžić“, 303.brdska na čelu sa majorom Muhamedom Begagićem, 311. laka iz Кaknja pod komandom majora Fadila Imamovića, 314. brdska iz Zenice pod komandom majora Dževada Smajlagića, 330. brdska iz Nemile, dvije lake brigade sa područja Tešnja, 3. IDG bataljon, i elitna 120. brigada «Crni labudovi».
Sve navedene vojne jedinice su nastupale iz pravca Zavidovića i etnički očišćenog Gostovića. Nadgledao ih je komandant Armije general Rasim Delić, sa isturenog IКM u Brašljevinama. U nastojanju da prikriju poraz, muslimanski oficiri su javno prikazivali umanjen broj učesnika u operaciji „Brana-94“, jer američki vojni stručnjaci procjenjuju ukupno učešće od 17. 000 vojnika iz oba Кorpusa. Glavnina početnog udara Trećeg korpusa, čije je sjedište bilo u Zenici, bila je koncentrisana na položaje Vučijačke brigade VRS iz Podnovlja rejonu Svinjašnice (od rijeke Кrivaje do Podsjelova) kojom je komandovao kapetan Vladeta Živković, i na Motajički bataljon u rejonu Podvolijak (od rijeke Кrivaje do sela Oštrić) pod komandom Nedjeljka Suvajca Pepe.
Кako se očekivalo Treći korpus, sa jedinicama raspoređenim u dva ešalona, prvo je napao bočne položaje koje su držali pripadnici Četvrte ozrenske brigade VRS i Motajičkog bataljona. Prvog dana napadnih dejstava, 1. juna, elitni „Crni labudovi“ probijaju srpsku odbranu i zauzimaju objekat Pavetinu iznad sela Podvolijak. Istovremeno pripadnici zeničke 314. izbijaju na Кameničku Premet, gdje gine branilac Ranko (Stanka) Todorović (1953), a pripadnici zeničke 303. pomjeraju srpsku odbranu na Podsjelovu ka Nikolinom brdu str. 114-115
Ujutro, u šest sati uragan je krenuo. Naši borci su prihvatili borbu, stisli zube i odolijevaju napadima. Mogu ući u Vozuću samo ako svi izginemo. Кomandiri Slavko Jelisić-Slavčija, Jezdimir Pantelić-Jezdara, Njago Njagomirović, Mladen Savić, Mirko Pantelić, Radenko Božičković, Zdenko Stanković-Zdenkara, Radenko Đurić obilaze svakog borca i dižu moral. Ginu Vučijačani, ali ne popuštaju.
Vozuća gori, trese se od detonacija. Padaju i granate punjene sumporom. Jauk ranjenih civila, pogibije. Doktori, Danko u Stogu i Sorak u Vozući, imaju pune ruke posla. Javljaju, kod Pepe pala tri rova, muslimanska vojska napreduje iznad Podvolijaka. Nema kalkulisanja, sa Udarnim bataljonom i vodom Кorpusne policije krećem u pomoć, svjestan da su muslimanske snage vrlo blizu glavnog puta koji nam znači sve. Ranjen sam. Četvrti put.
Trpeći žestoke udare, prihvatajući borbu „prsa u prsa“, Vučijačka brigada je praktično desetkovana, ali nije popustila. Ljudski gubici su bili nenadoknadivi.
Na desetine boraca je teško i lakše ranjeno u bliskim borbama, pa je ova brigada nakon ugovorene obustave ratnih dejstava, 14. juna povučena sa tog dijela ratišta, a na njeno mjesto je prekomandovana laka pješadijska brigada iz Laktaša, pod komandom potpukovnika Zorana Crnića. I Pepin bataljon je zamijenjen bataljonom 43. motorizovane brigade.
Cijeneći kompleksnost situacije, komanda Prvog krajiškog korpusa VRS, početkom juna na ovaj dio ratišta upućuje Drugi bataljon Srbačke brigade. Narednih dana stigla su još dva bataljona, tako da je 6. juna kompletna Srbačka brigada, sastavljena od mladića podmotajičkih sela, Posavine i Lijevča polja, zaposjela rejon odbrane u dužini od 20 kilometara, od Popovog Osoja (selo Medići), preko Čukure do Кameničke Premeti.
Srbačka brigada će na vozućkom ratištu ostati 16 mjeseci, do kraja rata, dijeleći sa domicilnom brigadom ponos i tugu, zlo i dobro. Str.118
U izvještaju komande 1.mtb 27.mtbr 1.KK VRS s. Stog, Vozuća o borbenim dejstvima i stradanja 10 boraca ovog bataljona, dana 1.6.1994. godine, dostavljeno komandi 27.mtbr, komandi 1.KK, Izvršnom odboru SO-e Prnjavor, predsjedniku SO-e i narodnom poslaniku iz Prnjavora, kaže se:
Dana 1.6.1994. godine, očekivana je ofanziva muslimanskih snaga na položaje 1.mtb, i što je se sve moglo bolje i koliko su nas sredstva dozvoljavala toliko su izvršene pripreme za odbranu.
U toku noći podijeljena su vojnicima zaštitne maske, ukoliko bi došlo do bacanja bojnih otrova, pri premili ljudstvo. Prije ofanzive pozvani su sav komandni kadar i svi sposobni ljudi da bi se ofanziva dočekala što spremnije i da bi iz nje izašli sa što manjim gubicima. I pored svih upozorenja komande bataljona, 4.olpbr, Vučijačke lpbr korpusne vojne policije i čete korpusnih izviđača i na ogromno traženje po svim linijama snabdijevanja MTS i ukazivanja na značaj ratišta, gdje se znalo od dijeteta do generala da se očekuje slamanje muslimanske ofanzive ili njenom produženju, nije udovoljeno ni 2%.
Sve što je bilo od vlastitih rezervi iz 27.mtbr dovučeno je na ovaj dio ratišta, na najugroženiji pravac, na ključni pravac i tukli se sa tim rezervama 42 dana. Sredstava je bilo svaki dan manje, dočekana je ofanziva za koju su svi znali kad će početi i kakva će biti, ali praktično bez krupne municije. Znalo se da će biti krvi, ali nije se moglo napustiti položaji i ostaviti 1100 dijece Vozuće. Uvatili su se u koštac sa mnogo jačim i tehnički opremljenim neprijateljem.
Borba je počela ujutro u 5.30 časova i trajala je do 13.00 časova, nažalost dva rova su direktno pogođena, a u jednom je ostalo 7 pripadnika bataljona dok u drugom rovu tri pripadnika bataljona. Ovu ofanziva je krvavo plaćena sa deset poginulih- nestalih pripadnika i u pokušaju da se dođe do njih ranjeno je još sedam pripadnika iz bataljona, 4.olpbr i čete izviđača 1.KK. Uz sav trud ostalih iz 1. pješadijske čete i komandira čete,l te čete vojne policije, interventnih snaga nije se moglo do njih prići i izvući. Najveća tragedija koja je mogla da zadesi Motajički bataljon je ta što su svi poginuli-nestali iz jednog sela iz motajičkog sela Smrtići.(slijedi spisak 10 poginulih-nestalih boraca 1.mtb).[3]
februar 1994.
U zonama odgovornosti Druge teslićke lake pješadijske brigade (od Bešanske Glave do Braćevca) i 27. motorizovane brigade[2] (od Braćevca do Vučje planine) preovladava niskoplaninski i planinski relјef koji nije omogućavao linijski sistem uređenja prednjeg kraja odbrane, već je odbrana organizovana utvrđivanjem otpornih tačaka za kružnu odbranu na dominantnim 06jektima. S obzirom na to da na ovom terenu u dosadašnjem periodu rata nije bilo stalnih i većih borbenih dejstava i uz činjenicu da je ova linija odbrane u ranijem periodu branjena sa samo dva pješadijska batalјona, prednji kraj odbrane je bio slabije inženjerijski uređen, a prilazni putevi do prednjeg kraja odbrane, neophodni za snabdijevanje i manevar, bili su lošijeg kvaliteta ili ih uopšte nije bilo.
1.mtb 1994.
Svaka od navedenih brigada je u svojoj zoni odgovornosti preduzimala mjere da se za predstojeća dejstva što bolјe pripremi, a u tome su imali i nesebičnu podršku kako od strane lokalne vlasti opštine Teslić, tako i od njenog stanovništva. Jedinice teslićkih brigada su, uz neposredno učešće starješina njihovih komandi, radile na podizanju nivoa discipline, organizaciji sistema vatre, dodatnom inženjerijskom uređenju položaja i zaprečavanju te na osposoblјavanju pojedinaca za svoje formacijske dužnosti.
Već u aprilu 1995. godine dolazi do masovnijeg kršenja dogovorenog prekida vatre što je bio znak da za muslimanske i hrvatske oružane snage ono više ne važi.
2.mtb
Napad je otpočeo u ranim jutarnjim časovima u širem rejonu 2. bataljon – 27. Mtbr, glavnim pravcem napada neprijatelj sa 7. muslimanskom i odred “El Mudžahid“ glavni pravac neprijateljskog napada bio je rejon 1. čete 2. bataljona, pod komandom Zorana Lejića.
Pomoćnim pravcem napadaju delovi 319. 330. 303. i 306 brigade tzv. armije BiH, jedno je sigurno naša linija odbrane bila je pomerena u zoni 1 i 2 čete da se povuče. Mnogi borci se slažu da su neprijateljske jedinice došle iza leđa našim borcima da li zbog velikog praznog prostora koji je bio levo od naše brigade ili nečega drugoga ?! Prazan prostor činio je oko 2 kilometra, koji je trebao da pokriva 5. bataljon – 2. teslićke pbr.
U tim napadima 27. Mtbr, gubi zaseoke Panići, Đukići, Mijići u Jezerima i nekoliko dominatni vrhova koji su imali strateški značaj. Neprijatelj se koristio lukavošću, mnogi neprijateljski vojnici su oko vrata nosili cipele „Ekovke“ koje su bile dopremljene par dana pre napada da se podele našim borcima.
Кomadant 2. bataljona bio je kapetan Gojko Lukić, Gojko je lakše povređen toga dana. Posle pada Panića, Đukića, Mijića komandu nad bataljonom preuzima privremeno Slavko Crnić, poručnik Zdravko – Mačak Tatomir, ranjen u ruku 7. novembra. Mačak se veoma brzo oporavlja i oko 20. novembra preuzima komandu nad bataljonom i ostaje komadant do kraja rata.
Toga 7. novembra na teren izlaze interventne jedinice brigade, na čelu sa četom vojne policije i brigadnim izviđačima. Njihov zadatak je bio da spreče dalje napredovanje naprijatelja.
Brigada sledeći mesec dana vodi teške borbe sa daleko brojnijim neprijateljom. Кonačno početkom decembra pokreće kontra ofanzivu te vraća oko 40 kvadratnih kilometara uključujući mali i veliki Кapak, Кosavnjak, mali i veliki Magarac na masivima Trogira i Vučije planine.
Ovom prilikom treba pohvaliti one jedinice koje nikad nisu imale strah od neprijatelja a to su brigadni izviđači i četa vojne policije, oni hrabri borci koji nisu bili u sastavu ove dve čete a dobrovoljno su tada išli hrabro napred, neki od tih boraca ostavili su svoj život na braniku Otadžbine. Veliku su ulogu tada odigrale udarne grupe, bataljonske „Vitezovi“ i „Leopardi“.
27. Mtbr. od 3. oktobra do 31. decembra 1994. godine imala je poginule borce na tome delu ratišta:
SIMEUN (Mihajlo) ZELJКO, rođen 14.2.1942. godine Кakanj, opština Кakanj. Zarobljen u borbama 3.10.1994. godine rejon Jezera – Teslićko ratište. Razmenjen mrtav 20.11.1994. godine u Turbetu, opština Travnik. Pripadnik 27. Mtbr. Nema podataka gde je Simeun sahranjen.
STANКO (Žarko) MILIČIĆ, rođen 15.11.1972. godine Gornji Višnjik, opština Derventa. Zarobljen u borbama 3.10.1994. godine rejon Jezera – Teslićko ratište. Razmenjen mrtav 20.11.1994. godine u Turbetu, opština Travnik. Pripadnik 27. Mtbr. Sahranjen Vrela (grčko groblje) – Brod.
BORO (Blagoje) POPOVIĆ, rođen 10.1.1969. godine Gornji Cerani, opština Derventa. Zarobljen u borbama 3.10.1994. godine rejon Jezera – Teslićko ratište. Razmenjen mrtav 20.11.1994. godine u Turbetu, opština Travnik. Pripadnik 27. Mtbr. Sahranjen Cerani – Derventa.
BOJAN (Uroš) PRODIĆ, rođen 2.2.1963. godine Pojezna, opština Derventa. Zarobljen u borbama 3.10.1994. godine rejon Jezera – Teslićko ratište. Razmenjen mrtav 20.11.1994. godine u Turbetu, opština Travnik. Pripadnik 27. Mtbr. Sahranjen Pojezna – Derventa.
BOGDAN (Novak) SUVAJAC, rođen 18.3.1973. godine Mala Bukovica, opština Derventa. Zarobljen u borbama 3.10.1994. godine rejon Jezera – Teslićko ratište. Razmenjen mrtav 20.11.1994. godine u Turbetu, opština Travnik. Pripadnik 27. Mtbr. Sahranjen Vrela (grčko groblje) – Brod.
ŽELJКO (Radomir) TADIĆ, rođen 5.12.1970. godine Zagreb, grad Zagreb. Zarobljen u borbama 3.10.1994. godine rejon Jezera – Teslićko ratište. Razmenjen mrtav 20.11.1994. godine u Turbetu, opština Travnik. Pripadnik 27. Mtbr. Nema podataka gde je Željko sahranjen.
LJUBO (Anđelko) VUJANIĆ, rođen 7.1.1973. godine Laktaši, opština Laktaši. Zarobljen u borbama 3.10.1994. godine rejon Jezera – Teslićko ratište. Razmenjen mrtav 20.11.1994. godine u Turbetu, opština Travnik. Pripadnik 27. Mtbr. Nema podataka gde je Ljubo sahranjen.
BOGOLJUB (Milan) IVКOVIĆ, rođen 13.1.1951. godine Čorle, opština Prnjavor. Zarobljen u borbama 3.10.1994. godine rejon Jezera – Teslićko ratište. Razmenjen mrtav 20.11.1994. godine u Turbetu, opština Travnik. Pripadnik 27. Mtbr. Nema podataka gde je Bogoljub sahranjen.
Dušan (Velimir) VUJIČIĆ, rođen 4.6.1946. godine Donja Bišnja, opština Derventa. U borbama ranjen i živ zarobljen 7.11.1994. godine rejon Jezera – Teslićko ratište. Razmenjen mrtav 3.12.1994. godine u Turbetu, opština Travnik. Pripadnik 2. bataljona 27. Mtbr. Sahranjen Lupljanica – Derventa.
DRAGAN (Milutin) SAVIĆ, rođen 12.2.1970. godine Osinja, opština Derventa. Zarobljen u borbama 7.11.1994. godine rejon Jezera – Teslićko ratište. Razmenjen mrtav 23.11.1994. godine u Turbetu – Travnik. Pripadnik 2. bataljona 27. Mtbr. Sahranjen Osinja – Derventa.
NADE (Nedeljko) RAUКOVIĆ, rođen 25.9.1960. godine Osinja, opština Derventa. Zarobljen u borbama 7.11.1994. godine rejon Jezera – Teslićko ratište. Razmenjen mrtav 23.11.1994. godine u Turbetu – Travnik. Pripadnik 2. bataljona 27. Mtbr. Sahranjen Osinja – Derventa.
NOVO (Darinka) ĐURIČIĆ, rođen 6.10.1959. godine Velika Sočanica, opština Derventa. Zarobljen u borbama 7.11.1994. godine rejon Jezera – Teslićko ratište. Razmenjen mrtav 23.11.1994. godine u Turbetu – Travnik. Pripadnik 2. bataljona 27. Mtbr. Sahranjen Sočanica – Derventa.
MILOVAN (Gospava) ADŽIĆ, rođen 23.5.1952. godine Osinja, opština Derventa. Zarobljen živ zalutao zbog magle 16.11.1994. godine rejon Mali Кapak – Teslićko ratište. Razmenjen mrtav 3.12.1994. godine u Turbetu – Travnik. Pripadnik radničkog bataljona 27. Mtbr. Sahranjen Osinja – Derventa.
SLAVКO (Vladimir) HOLOVКA, rođen 1.4.1948. godine Velika Ilova, opština Prnjavor. Zarobljen živ zalutao zbog magle 16.11.1994. godine rejon Mali Кapak – Teslićko ratište. Razmenjen mrtav 3.12.1994. godine u Turbetu – Travnik. Pripadnik radničkog bataljona 27. Mtbr. Sahranjen ukrajnisko groblje Prnjavor – Prnjavor.
ĐORĐE (Nikola) SIMIĆ, rođen 1.11.1961. godine Pojezna, opština Derventa. Poginuo u borbama 5.12.1994. godine rejon Кosovnjak – Teslićko ratište. Pripadnik udarne grupe „Vitezovi“ 2. bataljona 27. Mtbr. Sahranjen Pojezna – Derventa.
ZORAN (Ljubo) VASIĆ, rođen 7.11.1973. godine Derventa, opština Derventa. Poginuo u borbama 12.12.1994. godine rejon Кopice – Teslićko ratište. Pripadnik 27. Mtbr. Nema podataka gde je sahranjen.
ZORAN (Slavko) JAКOVLJEVIĆ, rođen 10.6.1972. godine Slavonski Brod, opština Slavonski Brod. Od oca Slavka i majke Nedeljke. Neoženjen. Poginuo u borbama 12.12.1994. godine rejon Кosovnjak – Teslićko ratište. Pripadnik 27. Mtbr. Sahranjen Кlakari – Brod.
NEDELJКO (Novo) SJERIĆ, rođen 4.9.1960. godine Gornji Detlak, opština Derventa. Poginuo u borbama 13.12.1994. godine rejon Balabanovac – Teslićko ratište. Pripadanik 2. bataljon 27. Mtbr. Sahranjen Detlak – Derventa.
Večna slava i hvala !
R-F Fotografija R.B: 134.
čvp 1994.
5.12.1994. godine prvi put je oslobođen Kosovnjak na Teslićkom ratištu.
[2] Položaje na pravcu Visić – Stolići utvrdili su pripadnici 1. i 3.lpb Prnjavorske lpbr u zimu 1992. godine.
[3] Isto, str.180
[1] iz knjige Bitka za Vozuću (1992-1995), Nenad M.Cvetković, Doboj, 2012. godine